Hello Goodbye: "Schiphol arena van mooie verhalen"

Hou je van mensen kijken? Dan zit je op Schiphol wel goed! Ga een uurtje op een bank zitten in de terminal en je kijkt je ogen uit. Tijdens de drukte in de zomervakantie zijn het er duizenden. En dat zijn dan ook duizenden verhalen. Mooie verhalen. Zo denken de makers van ‘Hello Goodbye’ er ook over.

Zichtbare verhalen

Hoog tijd om een kijkje achter de schermen te nemen van dit programma, dat al aan zijn 17^e seizoen begint. Dat begint al vroeg in de ochtend, want dan komen de meeste intercontinentale vluchten aan. ‘De verre verhalen van mensen die langer zijn weggeweest’, verduidelijkt Marjan, de eindredacteur. ‘We staan gewoon in de aankomsthal en we zíen al de verhalen. Hoe? Aan mensen met zelf meegenomen ballonnen, knuffels en bloemen. Het nerveuze gedrentel voor de deuren, het getuur naar de telefoon, de lichaamstaal.’

Vooronderzoek

‘We spreken de mensen gewoon aan. Zonder camera. Met drie of vier vragen weten we of er een verhaal in zit en vragen we hun medewerking. Dan komen cameraman Maarten, geluidsman Maurice en presentator Joris ten tonele. Zij nemen het stokje over. Soms duurt een interview 10 minuten, soms een half uur, maar er is altijd een duidelijk eind: het afscheid of de ontvangst. Dat is de ontlading van de ontmoeting. De warmte en liefde die dan loskomt! Nog steeds een ‘wow’-moment.’

Moment van afscheid

Ondertussen is Joris in gesprek met een vrouw van circa 55 jaar en een man in een rolstoel. We houden gepaste afstand bij redacteur Jolien. Zij kan het gesprek meeluisteren via haar oortjes. ‘Weer een waanzinnig verhaal’, fluistert ze. De vrouw praat honderduit, de man knikt instemmend. Langzamerhand zien we het gezicht van de vrouw veranderen van een serieuze uitstraling naar een zachte en kwetsbare. ‘Ze gaan nu inchecken en daarna vindt het afscheid plaats. Da’s natuurlijk altijd heftig’, legt Jolien uit.

‘Op Schiphol is iedereen gelijk’ 

‘Het succes van het programma is dat geen verhaal hetzelfde is. Ook al is de basisemotie gelijk’, vertelt Marjan. ‘Iedereen gaat weer anders om met rouw, geluk, verdriet of liefde. Op Schiphol is iedereen gelijk, omdat de emoties gelijk zijn. En die emotie is herkenbaar voor de kijker. Dat is een van de ingrediënten van een uitzendwaardig verhaal. Daarnaast helpt het heel erg als de hoofdpersoon makkelijk praat en dat het verhaal heel grappig of juist heel bijzonder is. Je moet het echt voelen en het filmpje eigenlijk al voor je zien’.

Arena van mooie verhalen

Zijn de gesprekken echt spontaan? Is er niks geënsceneerd? ‘Nee, als je dat zou doen, dan zou de kijker dat meteen doorhebben. Je haalt de spontaniteit en de oprechtheid weg. Dat komt ook omdat we het programma vrij “rauw” opnemen. De mensen moeten nog niet teveel nadenken. Joris wordt na die paar inleidende vragen er meteen bij geroepen en dan is het gewoon draaien. Soms gebeurt het dat mensen blokkeren met de camera op hun snufferd. Daar maken we ons niet meer druk om. We weten dat de volgende dag het wel weer lukt. We kennen zo langzamerhand deze arena van mooie verhalen.’

Wat is jouw favoriete ‘Hello Goodbye’-moment op Schiphol? Deel met ons via FB. We kunnen je geen garantie geven dat we het droog houden…